Nu ruim 8 weken na de laatste Chemokuur, merk ik dat mijn herstel wel doorgaat. Echter toch minder snel dan ik had gewild. De laatste chemo heeft er toch wel flink in gehakt en ik had zeker 2 weken nodig om weer enigszins op normaal niveau te kunnen opereren. Gewoonlijk merk ik er niet veel van, maar ik spring toch nog wel eens uit de band en merk dat ik mijn emoties niet altijd in de hand kan houden.
Zo was ik van de week bij de Zwarte Cross, een evenement waar ik normaal veel energie van krijg, echter na een paar dagen merkte ik al dat ik erg moe was. Mijn tenen deden meer pijn dan normaal, dit kwam omdat de nagels van mijn kleine tenen er bijna af zijn. Ook waren de nachten, ondanks dat ik goed geslapen heb, te kort om te herstellen. Mijn concentratie is dan ook niet meer zoals ik gewend was en mijn lichaam voelde aan alsof ik een burn-out had. Gelukkig helpt een aantal dagen bijtanken wel en kom ik er snel weer boven op.
Daarom gisteren maar eens overleg gehad met de verpleegkundige. Hieruit kwam naar voren dat ik toch echt ruim de tijd moet nemen om te herstellen. Volledig herstel kan maar zo een jaar duren en dan hebben we het nog niet eens over het mentale herstel. Voor het fysieke herstel hebben we afgesproken dat ik naar een fysiotherapeut ga die ook om kan gaan met oncologie.
We zijn er nog niet maar we gaan er wel weer komen.