Vandaag de laatste chemokuur, een moment waar ik nu toch al wel enige tijd naar toe leef. Ik merk wel dat mijn lichaam er ook wel klaar mee is nu. De bloedtest afgelopen vrijdag geeft dat ook wel aan. De witte bloedlichamen waren toen nog niet op een goede waarde. Dit zou nog wel goed komen voor vandaag, maar het hield niet over. Dit is ook wel wat ik aan mijn lichaam voel. Ik voel me wat minder sterk en een beetje slapper dan normaal. Net alsof ik de afgelopen weken de hele tijd uit geweest ben, maar dan alleen het gevoel de ochtend erna dan zonder het plezier van de avond ervoor.
Maar goed vandaag dus de laatste kuur, dus nog één keer doorbijten. Ook voor de lunch had ik niet echt interesse, verder ging de kuur wel goed. Al kwam de vermoeidheid wel binnen deze keer, ik was dus blij dat ik in bed lag en niet op een stoel.
En toen was het om 14:35 ineens klaar. De laatste spoeling geweest en mocht ik weg. Nu had ik van Courtenay gehoord dat in America hier een bepaald moment voor was. Daar luidt elke patient die klaar is met zijn behandeling 3 keer aan een bel om een mijlpaal in de behandeling te markeren. Dus toen ik de deur door liep heb ik in gedachte de bel 3 keer laten luiden. Hier hoort ook een gedicht bij:
Ringing Out
Ring this bell
Three times well
Its toll to clearly say,
My treatment’s done
This course is run
And I am on my way!
— Irve Le Moyne
Om meer te lezen: