De afgelopen week ben ik heen en weer geslingerd tussen gemengde gevoelens. Van extreme blijheid tot enigszins een teleurstelling.
Maandag 14 maart
Vandaag had ik het verwachte gesprek met mijn hematoloog. Dit gesprek starte heel prettig omdat uit de PET scan was gebleken dat de lymfoonkanker goed door de chemo was aangevallen en dat ik al aardig schoon was. Alleen rechts was nog een vlekje te zien, echter dit is waarschijnlijk een restant van de operatie van de verwijdering van de lymfklier. Hierom gaf de dokter aan dat er waarschijnlijk maximaal 4 behandelingen nodig zijn.
Woensdag 16 maart
De volgende chemo dag. Vanaf 11 uur aanwezig bij het ziekenhuis en start te behandeling van ongeveer 4 uur. Deze keer heb ik zelf niet veel meegemaakt, want ik was zo moe dat ik in het ziekenhuis al in slaap viel tijdens de behandeling. Ook vandaag buiten de vermoeidheid heb ik weinig last van de chemo. Vandaag had ik aan het einde van de behandeling het idee dat er nog 1 behandeling na zou komen.
Vrijdag 18 Maart
Na een vermoeide donderdag en vrijdag belde de arts met een wat minder fijne reactie. In het landelijk overleg is toch besloten dat het slim is om in totaal 6 chemo behandelingen te doen. Met name omdat het kleine vlekje rechts nog zichtbaar was en omdat het slim is om in eerste instantie een grote slag te slaan met de chemo’s. De eerste klap is een daalder waard zeg maar. Natuurlijk was dit emotioneel een klap, maar rationeel snap ik ook wel dat dit het beste is. Achteraf had ik liever gehad dat de dokter dan maandag niet zo stellig was geweest dat het totaal aan behandelingen waarschijnlijk op 4 uit zou komen.
Hier kunnen we natuurlijk maar één ding op zeggen …..
…. En Door ….